Michielmeijs.nl

Ik neem de vrijheid nog even een ‘post’ te zetten, op deze site, met als doel een kleine terugblik, en een woord van dank.

Als de dag van gisteren herinner ik me nog dat ik het genoegen had om michiel naar het ziekenhuis te mogen brengen op maandag 3 april. Alles liep anders dan gedacht, zoals zo vaak in het leven. Michiel kreeg een kamer op een andere afdeling (dus niet op zijn vertrouwde eekhoorn, waar hij net 9 dagen geleden nog was), zoals besloten door de club van wijze mannen en vrouwen (er werken opvallend veel mensen die de handen niet aan het bed hebben, ‘overhead^‘, en die op vrijdag namiddag massaal, met tas onder arm het ziekenhuis verlaten, om dit achter te laten voor de mensen waar het allemaal om draait)
Na veel wachten en tv kijken (hier hebben we veel om gelachen de afgelopen jaren, een duur video/dvd kanaal, maar slecht bestuurd, waardoor je doorgaans naar het keuzemenu zat te kijken, of naar bassie en adriaan in het chinees, met franse ondertiteling ) bleek er toch een gat te zijn op Eekhoorn, echter de enige kamer zonder internet op de afdeling.
Dus nog een paar uur chinees ontcijferen, waarna we op het einde van de dag eindelijk de voor vele bekende kamer konden innemen (haast in de letterlijke zin van het woord)

Michiel op de HU lijst voor longtransplantatie, “stand by” op Eekhoorn, het begin van bijna 5 maanden wachten.
Zien dat michiel langzamerhand dag en nachtritme verandert, volledig bezit neemt van de internetomgeving van meer dan één universiteit, een aantal klaplongen krijgt, wat ons op gegeven moment deed vrezen dat die longen wel eens te laat zouden kunnen komen. Zien hoe volgens de regels examen wordt gedaan (de helft) , maar wel met 38,5 koorts, en dan toch nog goede punten halen, hetgeen de locale (Utrecht en Raamsdonksveer) pers niet ontgaat, en er fraaie artikelen in kranten verschijnen. Zien hoe Michiel gewoon baalt en naar huis wil, zien hoe het voorjaar in de zomer loopt, zien hoe een nauwe band ontstaat met het reguliere bezoek.
Ook zien dat we zo flexibel zijn geworden dat we met goede moed het wachten weer oppakken, na het aanbieden van longen die niet goed bleken te zijn, en zien hoe medici (het cf team van het wkz zullen we eeuwig dankbaar zijn) michiel telkens opbeuren/opknappen, geholpen door de trouwe groep van verpleegsters die in een aantal gevallen haast vrienden zijn geworden (en waarvan er nog één aan michiel ontglipt door te gaan trouwen, en michiel als schrale troost even mag komen kijken. Gelukkig maakt ze het goed door michiel te begeleiden naar de diplomauitreiking !)
Ook de details zien van de A27, waar we ontelbare keren over zijn gereden.
En ook zien hoe michiel de eerste is die het auditorium van het WKZ legaal bezet met vrienden, om er via de audiovisuele middelen met de Xbox aan de gang te gaan.

En dan zeker zien, hoe Michiel verder achteruit gaat, zich steeds meer realiserend dat de longtransplantatie het enige perspectief is.

Grappig om te zien, hoe dat wachten een ieder vergaat. Elk telefoontje geeft spanning, zelfs die telefoontjes die je hoort op de afdeling. En dan komt het telefoontje waar het om draait, toch nog onverwacht.
De stem van Haika, op zaterdag morgen was voldoende, om te gaan twijfelen of die longtransplantatie wel echt de oplossing zou brengen! Ik spreek dan namens mezelf (als ik er op terug kijk), maar ik denk dat dit iedereen aanspreekt:
Wordt die knul nog wel wakker, de wereld is veel leuker met hem erbij , komt dat allemaal wel goed…..

Er is geen twijfel dat het moment van afscheid (bij de deur naar de OK) me bij blijft als het moeilijkste moment.. Dorie moet het nog moeilijker hebben gehad omdat zij aan de andere kant van de deur 2 uur afscheid heeft moeten nemen. En Michiel heeft zeker niet voor niets z’n laatste zonde opgebiecht, z’n liefde voor z’n moeder uitgesproken en vaarwel gezegd.

Dit klinkt tamelijk zwaarmoedig nu we weten waar we staan, maar soms is het goed om naar achter te kijken. Om dan echter daarna weer in het leven te springen, maar dan voorwaarts. Naar voren kijken, het leven vormen naar je mogelijkheden en dat leven vervolgens accepteren, en er dan met diepe teugen van genieten, is onze “eart of living”.

Gelukkig is alles, tot nu toe, goed verlopen. Een reaktie in deze blog praat over “Michiel has left the building” , mag ik daar aan toevoegen, “and he took the right door”.

Michiel is nu thuis , een thuiskomst die ook onvergetelijk was, zoveel hartelijkheid en liefde. Het is goed om te weten dat we niet alleen staan, en dat we weten dat we op veel mensen kunnen rekenen.

Ik laat het aan hem, om zijn belevenissen, zijn spierpijn, zijn onzekerheid , z’n 40 pillen per dag te om en beschrijven, en dat zal niet meevallen (het ervaren niet en het schrijven ook niet helaas)

Michiel is gelukkig niet terug gekomen uit het ziekenhuis, zoals dat doorgaans gewenst is: “hij is weer de ouwe”, maar hij is thuis gekomen als nieuw, en ik kan u vertellen dat het een waar feest is om weer met vieren aan tafel te zitten, en een nog groter feest, om met hem te wandelen! Mischien zijn we wel erg optimistisch want Dorie is vandaag naar een reisburo geweest om er ideeën op te doen.
We realiseren ons dat we nog niet uit de gevarenzone zijn, en doen er alles aan om risico’s te verkleinen.

Rest me nog iedereen te bedanken voor de liefde, de aandacht, de gedachten en de hulp die geboden is. Als we dit hadden moeten ontberen, waren we er zeker niet doorheen gekomen.

Namens de familie,
Henk.