Michielmeijs.nl

Na vannacht redelijk te hebben geslapen, begon de ochtend om kwart over 8, de zuster kwam binnen met de mededeling dat de anesthesist elk moment langs kon komen om het infuus te prikken. Ook is het vandaag woensdag en moest er gewoon bloed afgenomen worden, dit was het enige lachwekkende moment van de dag. Het was zo’n oud vrouwke die enorm trilde, ze ging in mijn vinger prikken maar wilde eigenlijk in mijn arm. Ik zag het al helemaal voor me, als ze in mijn arm had proberen te prikken had ze volgens mij gewoon in mijn dekbed geprikt zo erg trilde ze.

Daarna nog even rustig geslapen een half uurtje, vervolgens gesprayd en nog steeds wachten op de anesthesist. Uiteindelijk bleek dat ze te lui waren (ze hadden het eigenlijk gewoon te druk) om naar mij toe te komen, daarom moest ik maar naar hun toe komen. Ik moest naar de recovery. Een bekende plek helaas, ik ging door dezelfde deur als met de longtransplantatie, en werd op dezelfde plek neergezet als op 12 mei toen de longen afgekeurd werden. Het prikken van het infuus was zo gebeurt, ik was natuurlijk weer eens zenuwachtig daarvoor, wat totale onzin was omdat ze hem pratend half achteruit kijkend erin deed zonder dat ik er iets van voelde. (ze zijn een beetje goed in dat soort dingen daar)

Maargoed, daarna kwam het dus, we gingen richting gastroscopie, we werden op een gang neergezet tussen een paar bedden. We vonden het wel opvallend dat iedereen in een bed was, ik was gewoon in rolstoel gegaan. Niet zo handig want ik kreeg natuurlijk een roesje waardoor ik half sliep en zeker niet in een rolstoel terug kon. Toen ik aan de beurt was kreeg ik meteen een bed. Voor het roesje gebeurde er een aantal kleine dingen, ik kreeg een drankje wat nergens naar smaakte, dit zorgde ervoor dat mijn maag niet zou schuimen zodat ze het goed konden zien met de camera (volgens mij wilde ze gewoon de camera niet vies maken). Daarna kreeg ik een spraytje in mijn keel, zodat die verdoofd werd.

Een paar minuten later kwam de arts binnen, ik kreeg een ringetje in mijn mond, en vervolgens via mijn nieuwe infuus een shot dormicum, meteen voelde ik mezelf half bezopen en begon alles vaag te worden.

Van het onderzoek zelf heb ik wel wat meegekregen, pijn in mijn keel, geklooi en nog eens geklooi in mijn keel. Mijn ma mocht er bij zijn, daar deden ze niet zo moeilijk over, ze vroegen of ze flauw zou vallen, maar ze heeft wel wat meer gezien dus dat gebeurde zeker niet.

Maar wat hebben ze nou precies gedaan? Het is helaas niet volgens planning verlopen, ze hebben gekeken en vonden het een heel mooi gat. Ze zeiden ook dat het nooit vanzelf dicht zou kunnen gaan, de huid was als het ware helemaal mooi rond, het was een mooi gat, geen wond, maar een tunneltje. Om dat dicht te maken met een klipje of nietje, zouden ze die mooie huid aan de binnenkant van mijn maag kapot moeten maken (met een brandertje) om vervolgens dat klipje erop te doen. Ze begonnen erg te twijfelen of ze er niet gewoon een PEG in konden doen, ze hebben toen hals over kop bellen met de transplantatie arts. Vd Graaf was niet te bereiken, en Nossent zat midden in een transplantatie. Ze hebben hem toen toch te pakken gekregen en gezegd dat ze het de ideale situatie vonden om er een PEG in te doen. Nossent heeft daar toen mee ingestemd, terwijl ze dus eerst zelf gezegd hebben dat eerst het gat dicht moest omdat er een schimmel zit!

Het totale gebeuren heeft wel 50 minuten geduurd, met al het slechte overleg en gezeur van de artsen, dit was namelijk niet wat er op de planning stond, en ik heb er zo mijn vraagtekens bij, omdat die schimmel er toch echt zit.

Maargoed, de ingreep zat erop. Ze hadden in totaal 2 keer dormicum gegeven dus ik was voorlopig wel even van de wereld. De terugreis kan ik me nog herinneren, maar daarna ben ik als een blok in slaap gevallen. Om 4 uur werd ik pas weer wakker, ik was ook gewoon goed moe dus.

Rond een uur of 5 kwam Dokter Nossent langs om de situatie even uit te leggen. Er zit nu namelijk ook een ander soort PEG in als ik eerst had, er hangt nu een slangetje aan mijn buik en hij word vastgehouden door een plasticje in mijn maag. Ik heb toch wel veel vragen hierbij, want ik heb veel liever gewoon zo’n dopje met een ballonnetje (Mickey button heet zo’n ding) als ik eerst had. Stel, dat ding wat er nu in zit moet er weer uit (zal toch ooit moeten gebeuren) of ze besluiten dat een mickey button beter of handiger is, dan moet de PEG die er nu inzit weer via mijn mond uit. Dat is dus weer via een gastroscopie, weer hetzelfde gebeuren als vandaag. Niet handig dus. Verder was het gisteren nog de situatie dat eerst écht de schimmel weg moest zijn, en nu zit er toch weer een PEG in? Ik vind het maar vaag hoor!

Morgen hebben we weer een gesprek met Vd Graaf, mag ik weer gaan eten, en mag de PEG in gebruik genomen worden. Op dit moment heb ik ook nog erg veel last van mijn PEG, maar ze hebben daar natuurlijk wel zitten klooien enzo, dus hopen dat het snel weggaat.

Ze moesten voor de ingreep ook de sonde naar mijn 12 vingerige darm eruit halen. Dit is natuurlijk wél positief, ben ik eindelijk verlost van dat ding. Morgen ga ik eens beginnen met eten, en ik merk nu al dat het slikken weer bijna als vanouds gaat. Net heb ik wat water gedronken zonder mezelf te verslikken, iets wat met de sonde bijna onmogelijk was.